En daar zitten we dan, in het volgende verschrikkelijke huisje, met alweer zo’n vreselijk uitzicht…

Gelukkig hebben we wel goede wifi-verbinding, dus krijgen we de tijd toch wel om.

We beginnen even met de laatste update, met foto’s. En de foto’s die jullie nog tegoed hebben, die volgen zodra we niks beters te doen hebben

Onze eerste, zelf gereden, safari van maandag is goed gegaan. We worden steeds beter in het spotten van dieren. Al valt nu wel op hoe fijn het is om in een hogere auto te zitten en dat het toch ook wel leuk is om een gids bij je te hebben die wat kan vertellen over de beesten die je ziet. Maar we mogen wederom niet klagen. Alleen die leeuwen hè. Hopelijk laten die zich in Addo zich wat beter zien.

Precies voor het donker wordt, komen we aan in het hotel. Daar gaan we op tijd naar bed, want dinsdag worden we al om 06.00 uur opgehaald.

Die dinsdag hebben we namelijk een excursie naar de Sanipass. We hebben getwijfeld of we deze zelf zouden rijden, maar achteraf zijn we blij dat we toch voor de excursie gekozen hebben.

We hebben weer een leuke gids, die voor een stevige “Afrikaanse massage” zorgt. Volgens hem zijn we precies op tijd, want over een tijdje wordt de weg hier ook geasfalteerd en dat neemt toch een beetje de charme van route weg. En eigenlijk heeft hij ook wel gelijk.

(naast ons op de foto: “de Sanipass”)

Een hele hoop stempels later staan we in Lesotho. We rijden door naar een dorpje waar we kennis maken met de bevolking, “The Blanket People”. We krijgen uitleg over de mensen, de huisjes en het land en daarna mogen we souvenirs kopen. En hoewel Erwin erg blij is met zijn nieuwe katapult, blijven foto’s toch eigenlijk de mooiste souvenirs.





We lunchen in de hoogste pub van Afrika op 2874 meter boven zeeniveau.


En daarna is het alweer tijd om naar beneden te gaan. Op de één of andere manier gaat dit toch altijd een stuk sneller. En precies 12 uur later staan we, helemaal gaar, weer terug in ons hotel.


Hier worden de koffers weer netjes ingepakt en gaan we weer op tijd naar bed.

Vanochtend zaten we even na 04.00 uur al in de auto, om er op het vliegveld achter te komen dat we nog een uur langer hadden kunnen slapen. Och ja, liever een uur te vroeg dan te laat…

De vlucht naar Port Elizabeth verloopt zonder problemen. En niet veel later zijn we trotse, tijdelijke eigenaren van een grijze Nissan X-trail. Dat is toch even wat anders dan die Ford die we hadden, en nu wordt het toch wel even passen en meten. Maar uiteindelijk krijgen we toch alle spullen mee.



We vertrekken naar Colchester, waar helaas niemand bij het huisje aanwezig is. Dan maar weer zo’n chemisch uitziende, maar wel lekker smakende milkshake bij het lokale restaurantje. En op het moment dat Annemie een berichtje stuurt naar de eigenaresse om te vragen hoe laat we mogen inchecken, horen we vlak achter ons een piepje. Het blijkt dat de eigenaresse achter ons zit. Dat is dus lekker snel geregeld.
We eten ons lunch en gaan naar ons huis(je). We hebben maar liefst 4 slaapkamers, 3 badkamers, een keuken en een woonkamer tot onze beschikking. De rest van de middag brengen we door in de supermarkten. Allereerst omdat het daar lekker koel is (buiten is het alweer 35 graden), maar ook omdat we op zonnebrand-jacht moeten. Blijkbaar is het hier zo onverwacht zo warm geworden, dat de zonnebrand overal uitverkocht is. Maar het is gelukt! Dus nu even wachten totdat sommige mensen klaar zijn met hun middagdutje en daarna is het tijd om te gaan zwemmen. Het is nog niet duidelijk of dat in het zwembad bij het huis is, of in de oceaan, maar dat laten we jullie nog wel weten.

Doei!!